Hesus sa Iyong ganda ’ko’y nabihag,
Puso ko sa Iyo’y binubuksan;
Sa panrelihiyong gawa’y ikalag
Sa Iyo manahan, ’ko’y tulutan.
Pun’in ng liwanag ang puso ko,
Nang Iyong l’walhati minamasdan;
Iyong Espiritu sa ’kin ihalo,
Pangino’n ako’y Iyong puspusan.

Hesus, Ikaw ang Siyang nagniningning,
Anak ng Tao sa luklukan;
Ako’y tupukin upang magningning
Ng Kristo sa ’king katauhan.
Nang nasinag Iyong kal’walhatian,
Pagl’walhati sa sarili ko
Tuloy nahulog sa kahihiyan;
Pag-ibig ko’y nabaling sa Iyo.

Ang aking alabastrong sisidlan,
Babasagin ko para sa Iyo;
Iyong Ulo aking pinapahiran,
Ang pinakamabuti ay Iyo.
Pangino’n pinakaiibig ko,
Lahat ko’y sa Iyo ibubuhos;
Mamahaling langis in’handa ko,
Pag-ibig para sa Iyong lubos.

Sa bundok ng espesia, Irog ko,
Minimithi Kitang makita;
Mula sa bukal ng aking puso,
Uminom Ka’t ’ko’y mapahinga.
Sa Iyo sumisinta di ako lang,
Kundi lahat ng mga banal
Na Iyong kasintahan; nag-aabang
Sa Iyong pagdating, aming Mahal.