诗歌： Tao'y di lang nabubuhay

Tao'y di lang nabubuhay
Sa pagkain ng tinapay,
Kundi sa Salita ng Diyos,
Na siyang tunay nating buhay.

Tayo ay mayr'ong katawan,
Kaluluwa't espiritu;
'Spiritu'y pinakaloob,
Upang ang Diyos ay mahipo.

Kailangan nga ng katawan,
Ay pagkain na panlupa,
Kailangan din ng 'spiritu
Iyong Sarili, Iyong Salita.

'Spiritu Ka't Salita Mo,
Naghayag sa Sarili Mo,
Sarili Mo'y Espiritu,
Sa 'spiritu ko'y matamo.

Nang matanggap Iyong Salita,
'Di lang basahin ng mata,
Ni sa isip maunawa,
Bagkus 'spiritu'y gumana.

Ang Salita ay kainin
At tanggapin sa 'spiritu,
Natanto ay idalangin
Ensayuhin espiritu.

Ang Salitang nasa isip
Ay kaalamang pabigat,
Nguni't buhay at 'spiritu
Kung sa 'spiritu nalapat.

Tangi kung ang espiritu
Ay tatanggap ng Salita,
Salita Mo ay kakanin,
Sa panloob mahipo Ka.

Sa pagbasa ng Salita,
Turuan Mong sanayin ko
Aking 'spiritu, Pangino'n,
Nang ako'y matustusan Mo.

Tao'y di lang nabubuhay